Γνωρίζαμε ότι τα παιδιά αυτά θα έρχονταν στο σχολείο μετά απο μήνες στο σπίτι και έχοντας βιώσει σοβαρά προβλήματα υγείας- ή ακόμη και κάποιο θάνατο- στην οικογένειά τους.
Να που τελείωσε όπως-όπως το Autumn Term 1 του 2020 και μπαίνει όπου να ναι ο Νοέμβρης. Και ενώ συνήθως, όταν γράφω, οι λέξεις κυλούν εύκολα, αυτή τη φορά δε ξέρω απο που να αρχίσω. Κοιτάζοντας το τελευταίο ”Teacher’s Diary” άρθρο μου απο τον περσινό Δεκέμβρη, με λούζει κρύος ιδρώτας. Πρώτον επειδή διαπιστώνω ότι απο τότε έχω να πάω στην Ελλάδα και να δω την οικογένειά μου και δεύτερον επειδή τότε δεν είχα ιδέα ότι λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων θα κλείναμε και δε θα ξαναέβλεπα τους μαθητές μου για το υπόλοιπο της χρονιάς.
Η πανδημία:
Τι όμορφη η περσινή σχολική χρονιά! Θυμάμαι κάπου το Φεβρουάριο να θαυμάζω την πρόοδο των μαθητών μας σε όλες τις τάξεις Reception και να είμαι πολύ χαρούμενη που όλα τα παιδιά είχαν ήδη αρχίσει να διαβάζουν λέξεις. ”Φέτος θα γράφουν και θα διαβάζουν όλα μέχρι τον Ιούλιο”, λέγαμε με τη συνάδελφο.
Και ξαφνικά… *boom* ερχεται ο κορονοϊός. Μια Πέμπτη λοιπόν- κάπου το Μάρτιο- μας λέει η διευθύντρια ”μαζέψτε τα όλα, φτιάξτε και work packs για να στείλουμε σπίτι, γιατί αύριο είναι η τελευταία μέρα. Κλείνουμε και δε ξέρουμε για πόσο”. Αυτό ήταν. Την επόμενη μέρα είχα μόνο 5 μαθητές και μετά το μόνο που θυμάμαι είναι μήνες ατελείωτης αδράνειας. Μήνες κατά τους οποίους προσπαθούσα να διατηρήσω μια φυσιολογική ρουτίνα και να μην κάνω τα sleeping patterns μου άνω κάτω.
Είναι πολύ περίεργο να υποδέχεσαι ξαφνικά μια νέα τάξη χωρίς καν να έχεις προλάβει να συνειδητοποιήσεις ότι έχει φύγει η προηγούμενη.
Η επιστροφή- Ιούνιος 2020:
Πέρασαν οι μήνες και κάποια στιγμή ανακοινώθηκε ότι θα ανοίγαμε ξανά, με περιορισμένο αριθμό μαθητών και πολύ αυστηρά μέτρα. Απο όλα τα παιδιά, μόνο 5 επέστρεψαν στην τάξη μου. Κάθε μέρα για τις επόμενες 6 εβδομάδες ήταν ένας αγώνας απολύμανσης με θρησκευτική ευλάβεια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα: ”Δε μοιραζόμαστε μολύβια, δε μοιραζόμαστε τουβλάκια, καθόμαστε 2 μέτρα μακριά απο τους φίλους μας” και άλλα τέτοια.
Ούτε που θυμάμαι πια πόσες φορές είδαμε το hand washing video (δείτε παρακάτω) και φτιάξαμε posters για το πως να μείνουμε ασφαλείς. Και κάπου τον Ιούλιο τους έφτιαξα μικρές αναμνηστικές βαρκούλες, τους έδωσα και απο ένα σημείωμα ”It was great seeing you again after the lockdown” και πήγα σπίτι μου για να περάσω τις επόμενες εβδομάδες- καθότι δε μπορούσα να πάω στην Ελλάδα.
Σεπτέμβρης 2020- Ξεκινώντας τη νέα χρονιά:
Επιστρέψαμε το Σεπτέμβρη έχοντας- οι περισσότεροι- τις ίδιες ηλικιακές ομάδες. Και ενώ είχαμε γυρίσει στους φυσιολογικούς ρυθμούς μας απο άποψη τμημάτων και ημερήσιου προγράμματος, κάποια άλλα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα χαλιά που χρησιμοποιούμε για να κάθονται οι μαθητές έχουν αφαιρεθεί και πλέον όλες οι δραστηριότητες γίνονται με τα παιδιά καθισμένα στα τραπέζια.
Η έλλειψη ξεκάθαρων οδηγιών απο την κυβέρνηση προς τα σχολεία έχει προκαλέσει ένα εμφανές χάος. Οι διευθυντές των σχολείων κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να επιβάλλουν κανόνες ώστε να εμποδίσουν τη μετάδοση του covid-19. Ωστόσο, όταν δουλεύεις με παιδιά γνωρίζεις καλά πως ο,τι και να κάνεις είναι αδύνατον να αποφύγεις την επαφή με τα μικρόβια.
Όταν ένας κύκλος ανοίγει, χωρίς να έχει κλείσει ο προηγούμενος…
Είναι πολύ περίεργο να υποδέχεσαι ξαφνικά μια νέα τάξη χωρίς καν να έχεις προλάβει να συνειδητοποιήσεις ότι έχει φύγει η προηγούμενη. Αυτό έγινε και σ’αυτή την περίπτωση: Συνήθως το Μάρτιο είσαι στα μισά της χρονιάς. Ξέρεις πως έχεις άλλους 4 μήνες με διδασκαλία, εκδρομές, events και καλοκαιρινές δραστηριότητες μέχρι να έρθει η μέρα να αποχαιρετήσεις τους μαθητές σου. Οι δύο εκείνες τελευταίες μέρες του Ιουλίου πριν κλείσουν τα σχολεία είναι αφιερωμένες στο να περάσεις καλά με τους μαθητές σου, να τους προετοιμάσεις για τη μετάβαση στη νέα τάξη αλλά και να τους αποχαιρετήσεις μέσα σου.
Ωστόσο αυτή τη φορά η διακοπή ήταν απότομη. Το Μάρτιο ξαφνικά κλείσαμε, πέρασαν οι μήνες και το ίδιο ξαφνικά υποδέχεσαι 25 νέα παιδιά χωρίς καν να έχεις αποχαιρετήσει μέσα σου την προηγούμενη τάξη. Όπως καταλαβαίνετε, δε πήρε χρόνο μόνο στους μαθητές να συνηθίσουν αλλά και σε εμάς τους εκπαιδευτικούς.
Οι νέοι μαθητές και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα:
Φέτος, τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιπες Reception teachers είχαμε πολύ λιγότερες προσδοκίες ως προς το επίπεδο των παιδιών σε σχέση με τις άλλες χρονιές. Γνωρίζαμε άλλωστε πως τα παιδιά αυτά είχαν χάσει πέρυσι τουλάχιστον 6 μήνες απο τη φοίτησή τους στη Nursery class, με ο,τι αυτό συνεπάγεται: Έξι μήνες χωρίς nursery rhymes ή role play για την ανάπτυξη της γλώσσας, χωρίς δραστηριότητες για fine motor και gross motor skills και έξι μήνες χωρίς water play, sand play ή κοινωνικές σχέσεις με άλλα παιδιά. Εκτός αυτού, γνωρίζαμε ότι τα παιδιά αυτά θα έρχονταν στο σχολείο μετά απο μήνες στο σπίτι και έχοντας βιώσει σοβαρά προβλήματα υγείας- ή ακόμη και κάποιο θάνατο- στην οικογένειά τους.
Αποφασίσαμε λοιπόν να μην πέσουμε αμέσως με τα μούτρα στη γραφή, την ανάγνωση και τους αριθμούς. Αντ’ αυτού δώσαμε έμφαση στη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών, σε πολλές δραστηριότητες σχετικές με τις αλλαγές και τα συναισθήματα, ενώ συμπεριλάβαμε στην καθημερινότητά μας πολλές μικρές δραστηριότητες χαλάρωσης και mindfulness. Ένα αγαπημένο βίντεο που χρησιμοποιούμε συχνά είναι το παρακάτω.
Έμφαση δώσαμε επίσης στον εξωτερικό χώρο, τον οποίο έχουμε εμπλουτίσει με πολλές δραστηριότητες με μεγάλα τούβλα, στεφάνια, μπάλες, role play και ζωγραφική με πινέλα. Λόγω covid-19, για λόγους υγιεινής δε μπορέσαμε να συμπεριλάβουμε πλαστελίνη ή άμμο. Έτσι περιοριστήκαμε στο νερό, προσθέτοντας μια ταμπλέτα Milton ή ένα καλό αντιμικροβιακό σαπούνι- και αλλάζοντας το νερό καθημερινά.
Και τώρα τι;
Πολλά μπορεί να σε επηρεάσουν όταν καλείσαι να διδάξεις μέσα σε μια πανδημία. Το χειρότερο κομμάτι όμως κατά τη γνώμη μου δεν είναι η ευάλωτη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών, ούτε οι μήνες εκπαίδευσης που έχουν στερηθεί. Δεν είναι οι τεράστιες αλλαγές στη δομή της τάξης σου και του τι επιτρέπεται ή όχι, ούτε το roller coaster απουσιών. Το χειρότερο απ’ όλα είναι το να μη ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί και να αναρωτιέσαι αν ξαφνικά, απο τη μια στιγμή στην άλλη, θα βρεθείς ξανά να μαζεύεις την τάξη σου για να κλείσεις με μια μέρα ειδοποίηση.
Και μέσα σε όλα αυτά, ακόμα χειρότερο είναι το να φοβάσαι για την υγεία σου και την υγεία των δικών σου ανθρώπων- καθώς και των μαθητών και συναδέλφων σου- κάθε φορά που μπαίνεις σε ένα υπερφορτωμένο λεωφορείο για να πας στη δουλειά, ενώ παράλληλα δε σου επιτρέπεται να δεχτείς κανένα συγγενή, γνωστό ή φίλο σου στο σπίτι.
